KOT SYBERYJSKI

Oto jeden z przedstawicieli najinteligentniejszego gatunku ziemskiego. Zupełnie naturalna rasa pochodząca z dalekiej Syberii słynącej z bardzo mrożnej zimy i trudnych warunków. Ze względu na specyfikę tamtych rejonów - człowiek nie miał praktycznie żadnego udziału w tworzeniu tej rasy - powstała w sposób zgodny z naturą, bez ludzkiej ingerencji.

Dopiero kilkanaście lat temu rozpoczęto jakikolwiek program hodowlany, a zaledwie w roku 1998 rasa ta została zarejestrowana oficjalnie przez FiFe. Dzieki temu koty syberyjskie nadal cechują się zaletami swoich dzikich przodków - są odporne na choroby, inteligentne, łatwo przystosowujące się do nowych warunków - w tym też np. do ludzkich mieszkań.

Kot syberyjski jest kotem półdługowłosym, muskularnym i silnym, średniej wielkości. Kocury zdecydowanie są większe od kotek. Kotki ważą 4-5 kg, waga kocurów dochodzi do 7-8 kg. Zdażają się okazy ważące do 10 kg. Dojrzałość fizyczną osiąga w wieku 3-4 lat.

GŁOWA jest średniej wielkości, z wydatnymi policzkami i mocnymi kośćmi policzkowymi o zaokrąglonej linii podbródka. Mocne czoło lekko wypukłe, harmonizuje z kształtem głowy.

NOS jest długi i lekko wypukły, ale bez zagłębienia u nasady.

OCZY są duże, lekko owalne, lekko skośnie ustawione i szeroko rozstawione. Barwa oczu powinna być jednolita i najczęściej bywa zielona lub bursztynowa. Bardziej ceniona jest barwa zielona.

USZY powinny być lekko pochylone ku przodowi, lekko wypukłe i szeroko rozstawione uszy są średniej wielkości. Wierzchołki uszu powinny być zaokrąglone i często zakończone są pędzelkami dłuższych włosów.

SZATA Kot syberyjski posiada futro typowe dla wszystkich kotów leśnych. Półdługie włosy okrywowe są mocne i delikatnie przylegają do ciała. Podszycie gęste i miękkie dodaje kotu puszystości i miękkości w dotyku. Takie futro umożliwia tym kotom przebywanie w zimnym, ostrym klimacie. Charakterystyczne dla tej rasy są puchate "portki" na tylnych łapkach, obfity "śliniak" na piersi i gęsto owłosiony długi ogon. Na karku i barkach futro futro może być trochę krótsze, ale na grzbiecie jest dłuższe i gęściejsze. Futro chroni je przed niekorzystnymi warunkami klimatycznymi. Zimą jest gęściejsze i dłuższe, latem staje się dużo krótsze.

OGON jest długi, zaokrąglony na końcu, w formie bogato owłosionej kity, nie linieje latem. Włosy na ogonie powinny układać się równomiernie w tak zwaną "szczotkę do kurzu".

KOŃCZYNY Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco dłuższe od przednich. Średniej długości, silne z dużymi łapami i charakterystycznymi kępkami włosów pomiędzy palcami, chroniące łapki przed śniegiem i wilgocią.

Kot syberyjski posiada umaszczenie w naturalnym ubarwieniu agouti (odmiana naturalnego dzikiego umaszczenia kotów, na każdym włosie występują obręcze i/lub cętki koloru) we wszystkich odmianach pręgowania, szylkretowe oraz kolorach czarnym, rudym, niebieskim, kremowym, srebrzystym, białym itp. Tak jak i inne koty leśne, spotyka się sybiraki z dużym udziałem koloru białego.

Kotów syberyjskich, jako jednej z niewielu ras naturalnych, nie wolno krzyżować z żadną inną rasą. Porównując sybiraki z innymi, podobnymi rasami, daje się zauważyć, że koty Maine Coon są bardziej zwarte i kanciaste, a koty Norweskie smuklejsze i dłuższe.

VAN TURECKI

Kot rasy turecki van jest średniej wielkości, muskularnie zbudowanym kotem o szerokiej piersi, klinowatym kształcie łba i półdługiej sierści. W lecie jego sierść jest delikatna i jedwabiście gładka, zupełnie pozbawiona podszerstka. W zimie natomiast vany tureckie prezentują grube, pluszowe futro. Typowymi cechami wyglądu dla tej rasy są bujny ogon, spodenki na tylnych łapach oraz wyraźny kołnierzyk. Futro na brzuchu jest dłuższe niż futro na plecach. Podczas gdy wiele innych ras posiada nawet do trzech rodzajów sierści jednocześnie, sierść tureckiego vana jest całkowicie dopasowana do skrajnych temperatur, panujących w danym momencie w ich ojczyźnie. Inne rasy posiadają jednocześnie dwa lub trzy rodzaje sierści w tym samym czasie, vany tureckie wykazują natomiast jeden typ na określoną porę roku. Ze względu na ekstrema klimatyczne w kraju ich pochodzenia, rasa ta nosi w zimie gęste i ciepłe, w lecie natomiast cienkie i „pierzaste” futro, które w dotyku przypomina wysokojakościowy kaszmir lub miękkie futro zajęcze. Co naprawdę niespotykane, futro vana tureckiego jest „nieprzemakalne” i umożliwia kotom tej rasy swobodne poruszanie się w wodzie, także zimnej. Z tego tytuły van turecki znany jest jako „pływający kot”

UMASZCZENIE Najbardziej unikalną cechą vanów jest jednak ich umaszczenie. Tureckie koty posiadają idealnie białe futro z charakterystyczną plamką (lub dwiema) na głowie. Ich ogon ma ten sam kolor, co plamki. Najczęściej są rude, ale mogą być również czarne, kremowe, niebieskie lub szylkretowe. Ogon powinien być pręgowany, a jego zabarwienie powinno rozpoczynać się od nasady lub trochę wyżej. Ciekawe są również oczy tureckiego vana. Mogą być niebieskie, bursztynowe lub dwubarwne, czyli jedno niebieskie, a drugie bursztynowe.

JĘZYK KOTA VANA Na kocią mowę składają się komunikaty werbalne i niewerbalne. Całkowicie normalny jest więc fakt, że zwierzę informuje nas o swoim samopoczuciu poprzez mruczenie, gruchanie i miauczenie. Jeśli jednak choćby raz usłyszymy „gadającego” tureckiego vana, to dojdziemy do wniosku, że jego język jest niezwykły. Chociaż może wydawać się to dziwne, ten kot zachowuje się tak, jakby rzeczywiście starał się prowadzić rozmowę z człowiekiem. Odpowiednio moduluje dźwięki, by dostosować się do tonu naszej mowy. Opiekun po pewnym czasie z pewnością nauczy się rozpoznawać niektóre z dźwięków składających się na język vana, ponieważ nie są to przypadkowe odgłosy.